پسماندهای نفتی حاصل از ته نشینی ناخالصی های موجود در فرآورده های نفتی در کف مخازن نگهداری این فرآورده ها دارای درصد عمده ای از هیدروکربن های نفتی می باشند که بدلیل اثرات مخرب زیست محیطی آن جزء پسماندهای ویژه دسته بندی می گردند. به منظور کاهش اثرات این نوع آلودگی از جاذب های طبیعی موجود در طبیعت که بعنوان ضایعات و پسماندهای سایر فرآیندها و مواد دور ریختنی محسوب می گردند، استفاده گردیده است. نوع لجن انتخابی ترکیبی از لجن فرآورده های بنزین، نفتگاز و نفت سفید دپو شده در استخر نگهداری لجن مخازن فرآورده های نفتی منطقه شاهرود می باشد که پس از لایروبی هر مخزن لجن حاصله به این استخر روباز انتقال داده شده و نگهداری می گردد. نمونه لجن مذکور مورد آنالیز قرار گرفته و درصد هیدروکربن نفتی یا روغن و گریس موجود در آن حدود 50 الی 60 درصد بدست آمد. برای اندازه گیری مقدار هیدروکربن موجود در لجن قبل و پس از تماس با جاذب از روش استخراج وزنی استفاده گردید. از بین جاذب های طبیعی موجود 5 نوع جاذب خاک اره، کاه گندم، میوه کاج، پوست بادام و گردو انتخاب گردید و به منظور ارزیابی توانایی جذب هیدروکربن های نفتی در شرایط یکسان با لجن نفتی تماس داده شدند. ظرفیت جذب خاک اره به مقدار قابل ملاحظه ای از بقیه جاذب ها بیشتر بود. بنابراین در ادامه کار از خاک اره استفاده شد. برای تعیین متغیرهای تأثیرگذار بر مقدار جذب مواد نفتی توسط خاک اره از روش طراحی آزمایش پلاکت- برمن استفاده گردید و عوامل مقدار جاذب، اندازه آن و زمان اختلاط جاذب با لجن نفتی بعنوان متغیرهای تأثیر گذار در میزان جذب تعیین شدند. سپس با استفاده از روش سطح پاسخ و طراحی باکس – بنکن شرایط بهینه متغیرهای موثر بدست آمد. طبق نتایج حاصله در شرایط بهینه درصد جذب فرآیند برابر است با 7/63 درصد و ظرفیت جذب جاذب برابربا 10694 mg/g(میلی گرم هیدروکربن جذب شده درهر گرم جاذب) می باشد.