مهمترین و با ارزش ترین میراث گذشتگان و نیاکان ما برایمان تاریخی غنی و پر بار است که ردپای آن را در جای جای سرزمین خود شاهد هستیم میراث های طبیعی و تاریخی عناصری نیستند که یک شبه به وجود آمده باشند و همین امر دلیل ارزشمندی آنهاست و لذا اهمیت حفظ و نگهداری آنها بر هیچ کس پوشیده نیست. اینگونه فضاهای طبیعی و تاریخی که در حاشیه شهرهایی نظیر محدوده مطالعاتی مورد نظر(شهر ری) نیز بر جای مانده اند، بستر مناسبی جهت ایجاد فضاهای جمعی می باشند که پاسخگوی نیازهای مردم بومی و بازدیدکنندگان نیز می باشند. نگرش غالب به فضاهای جمعی بر اساس عامل تفرجی و پاسخگویی به الگوهای فراغتی بوده است اگر چه نقش پر رنگ و شاخص تفرجی فضاهای جمعی قابل اغماض نیست، اما تجربیات جهانی نشان می دهند تخصیص رتبه نخست اهمیت به نقش تفرجی در میان فاکتورها، عاملی در راستای عدم رشد فضاهای جمعی محسوب می گردد. امروزه الویت نخست در طراحی فضاهای جمعی طراحی شبکه ای و در چرخه زندگی قرار گرفتن فضا است. که خود موجب فعالیت و پویایی هر چه بیشتر فضا می گردد. در واقع با تردد غالب ساکنان منطقه در طول روز در مسیر مذکور برای دسترسی به مقصذ خود این فضا از فضایی تفرجی فراتر رفته و با زندگی روزانه مردم عجین می شود و جریان رندگی حال در این گونه محوطه ها می تواند ارزشهای گذشته را زنده کرده و آینده ای پویا برای ساکنان ترسیم کند. پروژه حاضر با مد نظر قرار دادن وجود عناصر ارزشمند تاریخی در منطقه جنوب شرق شهر ری از یک سو و پژوهش حول فضاهای جمعی شهری از سوی دیگر اقدام به ارائه طرح معماری جهت احیاء و باززنده سازی محدوده مطالعاتی مورد نظر کند. پیروی این مقصود ابتدا به بررسی کیفیت و ویژگیهای فضاهای جمعی و حیات مدنی پرداخته وسپس نگاهی گذرا به مبانی نظری مرمت شهری به خصوص در زمینه احیاء و باز آفرینی فرهنگی داشته و در انتها با در نظر گرفتن مطالعات کالبدی و فرهنگی اجتماعی منطقه مورد نظر به جمع بندی و تحلیل نحوه طراحی معماری برای ایجاد حیات مدنی در محوطه های تاریخی پرداخته است.