پلی¬پروپیلن پلیمری بسیار پرمصرف است که از جمله مزایای آن در مقایسه با پلی¬¬اتیلن و پلی¬(وینیل کلراید) نقطه ذوب بالاتر، چگالی پایین¬تر، مقاومت شیمیایی خوب، مدول کششی بالا و قیمت پایین¬تر است. پلی¬پروپیلن ایزوتاکتیک تجاری، توسط کاتالیست¬های متالوسن و زیگلر ناتا تهیه می¬شود که منجر به زنجیر خطی و توزیع نسبتاً باریک می¬گردد؛ بنابراین استحکام مذاب آن پایین است و در فرآیندهایی که جریان کششی غالب است رفتار فرآیندی ضعیفی دارد. این نقیصه سبب گردیده است تا کاربرد این پلیمر در فرآیندهایی نظیر ترموفرمینگ و ساخت فوم و قالب¬گیری دمشی با محدودیت مواجه گردد. برای استفاده از این پلیمر در فرآیندهای مذکور باید اصلاحاتی انجام شود. افزایش متوسط وزن مولکولی وزنی، ایجاد شاخه¬های جانبی بلند و پهن کردن توزیع وزن مولکولی از جمله¬ی این اصلاحات است. حضور شاخه¬های جانبی بلند و توزیع وزن مولکولی پهن، کشسانی و گره¬خوردگی را افزایش می¬دهد؛ البته پهن کردن توزیع وزن مولکولی می¬تواند خواص مکانیکی را نیز تغییر دهد. افزایش متوسط وزن مولکولی علاوه بر افزایش استحکام مذاب باعث افزایش گرانروی برشی نیز می¬شود. ایجاد شاخه¬های جانبی بلند با استفاده از روش¬های شیمیایی و استفاده از اشعه¬های پرانرژی و یا در حین فرآیندهای پلیمریزاسیون قابل حصول است. مقایسه بین چند پلی¬پروپیلن خطی با شاخه¬¬ای نشان داده است که استحکام مذاب پلی¬پروپیلن شاخه¬ای می¬تواند 10 برابر بیشتر از پلی¬پروپیلن خطی با همان شاخص جریان مذاب باشد