در گذر از عصر صنعتی و ورود به عصر اطلاعات و به موازات تغییر پارادایم های فکری در حوزه مدیریت کم کم نقش عوامل سنتی تولید کمرنگ تر شده و نقش دانش به عنوان تنها منبع مزیت رقابتی و موتور محرک توسعه سازمانی تثبیت شده است.در عصر حاضر سازمانهایی که نتوانند مقتضیات زمان خود را به درستی درک کنند و الزامات همگام شدن با محیط متغیر کنونی را فراهم ننمایند محکوم به زوال بوده و چرخه عمر سازمانی آنها به سرعت وارد مرحله افول خواهد شد.بدیهی است دستیابی به ساحل توسعه و ترقی در عرصه رقابت جهانی مرهون تلاش بخش عظیمی از کارکنان توانمند و دانش محور خواهد بود