رشد سریع تقاضا برای توانایی محاسباتی توسط سرویس برنامه های کاربردی به همراه حرکت به سمت مدل محاسبات ابری باعث ایجاد مراکز داده مجازی با مقیاس بزرگ شده است. چنین مراکز داده ای مقدار بسیار زیادی انرژی الکتریکی را مصرف می کنند و نتیجه آن هزینه عملیاتی بالا و انتشار دی اکسید کربن در محیط زیست است. ادغام پویای ماشین مجازی و خاموش کردن میزبانان بیکار به فراهم کننده ابر امکان بهینه سازی استفاده منابع و کاهش مصرف انرژی را می دهد. با این حال، تعهد ارائه کیفیت بالای سرویس دهی به کاربران منجر به منازعه بین انرژی و کارایی می شود.