این پژوهش با مرور بر تکثر موجود در صورت بندی های دین داری در سفرهای زیارتی، و با فرض اینکه زیارت و آداب آن بخشی از دین داری افراد محسوب می شود، سعی می کند از طریق تنقیح و تشریح تیپ های مختلف زائران شهر مشهد به این پرسش ها پاسخ دهد که کدام صورت بندی، و یا کدام صورت بندی تلفیقی، بیشترین انطباق و تناسب را با زائران مرقد امام رضا(ع) داراست؟ انواع درون سازگاری این زائران از نسبت زیارت به عنوان یک امرقدسی با خرید محصولات گردشگری به عنوان امورات عرفی و روزمره کدامند؟ جهت پاسخ گویی به پرسش های تحقیق، از روش تحقیق پدیدارشناسی بهره برده شده است. تکنیک جمع آوری اطلاعات مبتنی بر مصاحبه های عمیق بوده است. اکتشاف مولفه ها و فاکتورها منجر به ساخت ابزارهای تحلیلی یا تیپ ها گشته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که مشارکت کنندگان را می توان در چهار تیپ یا سنخ کلی مناسک گرا، وجودی، در حال گذار و زائر_گردشگر جای داد و نشان داد که در هر کدام از این تیپ ها؛ سه مولفه فردگرایی، محاسبه گری و لذت جویی به نحو ویژه ای با یکدیگر ترکیب شده اند. با توجه به یافته های پژوهش در کشف انواع گونه ها از واقعیت تجربه ی سفر زیارتی و شناخت انواع استراتژی های درون سازگاری در ذهنیت اشخاص نوعی - فارغ از فراوانی هرکدام و اینکه کدام رویکرد به لحاظ فرهنگی غلبه دارد- در نظر داشتن گونه های مختلف زائر در سیاست گذاری و برنامه ریزی ها، غیر قابل انکار به نظر می رسد.