بحران هسته ای ایران، بیش از هر موضوع دیگری مورد توجه بازیگران اصلی نظام بین الملل می باشد، آغاز بحران بیانیه شدید اللحن شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در اجلاس ماه سپتامبر 2003 م. است؛ این قطعنامه ، آغازی بر شروع مذاکرات ایران در وهله اول با آژانس بین المللی انرژی اتمی، سه کشور اروپاییe3، و سپس با کشورهای 1+5 می باشد. آمریکا و متحدانش بر این باورند که دولت ایران تلاش دارد با فراهم کردن توانایی فنی و امکانات لازم، به تولید سلاح هسته ای دست یابد و این باور طرف غربی منجر به طولانی شدن و عدم دستیابی به توافق در مذاکرات شده است. در این پروژه به دنبال بررسی مذاکرات هسته ای از زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی و پیگیری آن در دوران ریاست محمود احمدی نژاد و تأثیر آن بر امنیّت ملی، که حدود 16 سال است، می باشیم. روش پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مدل مقایسه ای می باشد. مبانی نظری مورد استفاده در این تحقیق، مکتب کپنهاگ است، که توجه ویژه ای بر مباحث امنیّت ملی دارد، این مکتب مدل مناسبی برای توضیح دیپلماسی هسته ای ایران است، که توسط غرب، به یک مسئله امنیّتی تبدیل شده است.