این آزمایش به منظور، تعیین اثر استفاده از پروبیوتیک و پری بیوتیک هنگام اعمال محدودیت غذایی بر عملکرد، و جمعیت میکروبی دستگاه گوارش جوجه های گوشتی انجام شد. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی بر روی 240 قطعه جوجه گوشتی راس 308 انجام گرفت که 5 تیمار و به هر تیمار 4 تکرار اختصاص داده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) شاهد (تغذیه آزاد)، 2) محدودیت غذایی، 3) پروبیوتیک، 4) پری بیوتیک، و 5) سینبیوتیک بودند. در تمام تیمارهای آزمایش به استثنای تیمار شاهد، جوجه های گوشتی از سن 10 تا 38 روزگی روزانه به مدت 6 ساعت تحت محدودیت غذایی بودند. از 38 تا 42 روزگی در تمام تیمارها جوجه ها به صورت آزاد تغذیه شدند. نتایج نشان داد که وزن بدن تیمارهای تحت محدودیت در پایان دوره محدودیت کمتر از تیمار شاهد بود (05/0>p). وزن بدن پایانی جوجه ها در تیمارهای پروبیوتیک و سینبیوتیک مشابه با شاهد بود ولی تیمارهای پری بیوتیک و محدودیت غذایی وزن بدن کمتری نسبت به این تیمار داشتند (05/0>p). مصرف خوراک طی دوره تغذیه مجدد در تمامی تیمارها به جزء تیمار محدودیت غذایی به طور معنی داری کمتر از تیمار شاهد بود (05/0>p). در پایان دوره ضریب تبدیل غذایی در گروه های تحت محدودیت غذایی به طور معنی داری بهبود یافت (05/0>p). محدودیت غذایی باعث افزایش جمعیت لاکتوباسیلوس ها و کاهش جمعیت کلی فرم های ایلئوم شد، ولی جمعیت کل باکتری های هوازی ایلئوم تحت تاثیر قرار نگرفت. تیمارهای آزمایشی تاثیری بر درصد لاشه قابل طبخ جوجه ها نداشتند اما درصد سینه به جزء تیمار پری بیوتیک در سایر تیمارها کمتر از تیمار شاهد بود. نتایج نشان داد که درصد ران گروه های پری بیوتیک و محدودیت غذایی نیز به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (05/0>p). استفاده از پروبیوتیک و پری بیوتیک هنگام محدودیت غذایی باعث افزایش ارتفاع پرز، عرض پرز و مساحت پرز در هر سه ناحیه روده باریک شد. به طور کلی نتایج مطالعه حاضر نشان داد که افزودن پروبیوتیک و پری بیوتیک در هنگام اعمال محدودیت غذایی باعث کاهش تنش ناشی از حذف خوراک، بهبود تعادل میکروبی و بهبود ضریب تبدیل غذایی جوجه های گوشتی می گردد.