استفاده از مسیریابی سنتی در شبکه های بی سیم و اصرار در ارسال بسته ها به یک گره خاص با استفاده از اتصال های ضعیف منجر به ارسال های مکرر در طول مسیر می شود. هدف اصلی در پروتکل های مسیریابی فرصت طلبانه، کاهش هر چه بیشتر ارسال برای انتقال یک بسته از مبدأ تا مقصد است تا به این ترتیب کارایی شبکه بهبود یابد. اگر بتوان یک بسته را برای گروهی از گره های میانی به صورت همه پخشی ارسال کرد، و بهترین گرهی را که بسته را دریافت کرده برای ارسال مجدد به سمت مقصد برگزید، تعداد متوسط ارسال مورد نیاز به نحو چشمگیری کاهش می یابد. اساس مسیریابی فرصت طلبانه عبارت است از تعیین چنین گره های میانی و هماهنگی آن ها برای انتقال بسته به سمت مقصد. برای هماهنگی این گره های میانی دو روش عمده معرفی شده است. در روش نخست، هماهنگی گره ها با استفاده از بسته تایید انجام می شود. برای استفاده بهینه از چنین بسته های تایید نیاز است تا تغییراتی در لایه های دیگر شبکه ایجاد شود که خود بسیار پرهزینه است و با فلسفه استقلال لایه ها در شبکه در تناقض است. در روش دیگر و برای پرهیز از ایجاد چنین تغییراتی، بسته ها به صورت دسته ای ارسال می شوند. با توجه به دریافت تصادفی بسته ها، می توان انتظار داشت که پراکندگی بسته ها در مقصد بالا باشد. در تحقیق پیشرو روشی معرفی شده تا ضمن عدم استفاده از بسته های تایید، ارسال بسته های داده و هماهنگی گره های میانی در دریافت آن به صورت تک بسته انجام شود. به این ترتیب ضمن کاهش پراکندگی و تأخیر دریافت بسته ها، استقلال لایه های شبکه نیز حفظ شده است. برای ارزیابی این روش ضمن پیاده سازی آن در محیط شبیه سازی، کارایی آن با یک پروتکل مبنا مقایسه شده است. آزمایش های انجام شده نشان می دهد که پروتکل پیشنهادی به مراتب بهتر از پروتکل مورد مقایسه عمل می کند.