سرقت از کهن ترین و مهم ترین جرایم علیه مالکیت است. شناسایی و مقابله با آن از دیرباز مورد توجه حاکمان قرار داشته است . در ایران نیز قانونگذار ، سرقت را ربودن مال منقول متعلق به دیگری تعریف کرده است که بر اساس شرایط تحقق و نوع مجازات به دو نوع حدی و تعزیری تقسیم می شود که در این رساله نوع تعزیری سرقت مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. در یک قرن گذشته جهان در ابعاد مختلف تکنولوژی شاهد پیشرفتهای چشمگیری بوده است و یکی از مظاهر این پیشرفت، توسعه فناوری رایانه می باشد. رایانه در دنیای امروز به عنوان وسیله ای شگرف نقش ایفا می کند؛ از یک سو استفاده های مفید و مثبتی که از این وسیله می شود و از سوی دیگر سوء استفاده های عظیمی است که از این وسیله بعمل می آید و روز به روز نیز تنوع آنها افزون تر شده، جرایم جدیدی را موجب می شود که قلمرو،شیوه ی وقوع و ماهیت جرایم سنتی را تغییر و گسترش داده است. به همین مناسبت جرایم جدیدی بوجود آمده اند که با جرایم کلاسیک تفاوت داشته و به جرایم سایبری نامگذاری شده اند. دلیل نامگذاری این جرایم به عنوان سایبری را باید در ویژگی انحصاری این جرایم که در یک فضای مجازی و غیر ملموس امکان وقوع دارند، جستجو کرد. جرایم سایبری گستره ی وسیعی از جرایم را شامل می شوند، از جمله موضوعات مورد تعرض در جرایم سایبری داده ها و اطلاعات ارزشمند متعلق به دیگری اعم از شخص حقیقی یا حقوقی می باشد که از طریق نفوذ غیر مجاز انواع هکرها (نفوذ یابنده) ویروس ها و کرم ها به رایانه قربانی صورت می پذیرد، عمل ارتکابی سرقت سایبری اطلاق می شود. سرقت سایبری از جمله جرایمی است که از عمر جنایی آن چند سالی بیش نمی گذرد و با سرقت سنتی از جهات مختلف دارای مشابهت هایی می باشد. به هر شکل بر اساس وجود این وجوه مشترک بود که تا قبل از تصویب قانون جرایم رایانه ای در سال 1388 علیرغم وجود برخی اختلاف نظرها و تفاوتهای آشکاری که این دو نوع سرقت با یکدیگر داشتند، رویه قضایی مرتکبین سرقت سایبری را بر طبق قوانین و مقررات سرقت سنتی مورد تعقیب و مجازات قرار می داد، هر چند از اعمال کیفر حد به لحاظ حصول شبهه در وقوع این نوع سرقت خودداری می ورزیدند. واژگان کلیدی : سرقت سنتی،فضای سایبری،جرم سایبری،داده،سرقت سایبری،ق.م.ا جدید