موسیقی شعر عامل زیبایی و تمایز زبان شعری از زبان روزمره و گفتار عادی می باشد. در این پایاننامه جنبه های موسیقی شعر پروین اعتصامی و سپیده کاشانی مورد بررسی قرار گرفته که در حوزه ی موسیقی بیرونی (وزن عروضی) از اوزان پرکاربرد بحور رمل، هزج ، مضارع و مجتث بهره برده اند. در موسیقی کناری بیشترین کاربرد قافیه به صورت اسمی می باشد و از واژگانی که بسامد بسیار بالایی در قافیه یابی دارند، استفاده گردیده است. بیشترین کاربرد ردیف نیز از نوع فعلی است. در حوزه ی موسیقی درونی و معنوی هردو شاعر به کاربرد جلوه هایی از موسیقی درونی انواع تکرار، تضاد، واج آرایی و انواع جناس و همچنین به جلوه هایی از موسیقی معنوی نظیر: تلمیح، مراعات النظیر، تشبیه، مجاز، کنایه، استعاره و. . . پرداخته اند. این دو شاعر در شیوه ی شاعری به دور از هرگونه تکلّف و تصنّع، در پی ابلاغ محتوا با مضامین والای اخلاقی و ارزشی به مخاطب هستند. به عبارت دیگر شاعر لفظ پرداز نیستند؛ بلکه با بیان ساده و شیوا توانسته اند در دل مخاطب نفوذ کنند و ارتباط عاطفی و صمیمی با مخاطب داشته باشند. واژگان کلیدی: پروین اعتصامی، سپیده کاشانی، موسیقی بیرونی، موسیقی کناری، موسیقی درونی، موسیقی معنوی