تئاتر همواره در طول تاریخ جهان از یونان باستان تا کنون به عنوان یک گونه مهم معماری مورد توجه جوامع انسانی بوده است. تئاتر هنری است که با شاخه های متفاوت نظری و هنری در ارتباط است و همیشه علاوه بر تاثیری که از گرایش های هنری و ادبی پذیرفته ، تحت تاثیر گرایش های فلسفی نیز بوده است . هدف این پژوهش بررسی مفاهیم و نظریه هایی در تئاتر است که از اواخر قرن نوزدهم و قرن بیستم توسط نظریه پردازان و معماران جهان مطرح گردیده است.این نظریه ها غالبا متاثر از پارادایم های فلسفی و علمی است که در این دوره زمانی در جهان شکل گرفت و تاثیر جهانی بر تمام حوزه های هنر از جمله تئاتر و معماری داشت.از نظریات مطرح شده در این حوزه فضای رویداد می باشد ، که توسط معمار سوئیسی برنارد چومی تحت عنوان فضای رویداد مطرح گشت.تعریف و مفهوم فضای رویداد بیان کننده این موضوع است که چگونه فضا از طریق زمان و حرکت نمایش داده می شود و اینکه چگونه نمایش از طریق رویداد به ویژه در معماری تئاتر، شکل فضایی به خود می گیرد. فضای رویداد آشکار می کند که چگونه فضا به مانند یک رویداد عمل می کند و معماری، رویداد را در خود جای می دهد .از نظر برنارد چومی در شهر های رویداد "معماری بیشتر از اینکه درباره خود فضا ها باشد بیشتر درباره رویداد هایی است که در یک فضا رخ می دهد و ... تصور ایستا از فرم و عملکرد به صورت طولانی مدت مورد توجه مباحث معماری بوده است. ولی هم کنون ما نیاز داریم تا توجهات خود را به سوی رویداد که در درون و بیرون بنا رخ می دهد جلب کنیم ، به حرکت بدن ها ، به فعالیت ها و به طور خلاصه به بعد سیاسی و اجتماعی معماری. علاوه براین شعار مدرن فرم تابع عملکرد برای رسیدن به تصادف های رندوم و بی قاعده برنامه ها و فضا ها باید رها گردد، که در آن عباراتی برای تولید یک واقعیت جدید معماری با هم ترکیب و آمیخته می شوند" فضای رویداد معماری فضای نمایش را به حرکت در می آورد و سیلان و بی ثباتی و رندوم بودن را در این معماری به وجود می آورد. هدف از این پژوهش وارد کردن مفاهیم برخواسته از فضای رویداد همانند حرکت و رندوم بودن ، در معماری فضای نمایش می باشد