وضعیت موجود مبادی ورودی شهرها در کشورمان به قدری نابسامان و طراحی نشده شکل گرفته است که به راستی می توان از آنها به عنوان فضاهای رها شده شهری یاد کرد که با کاهش سطح ادارک عابرین از فضا، جهت گیری و انتخاب مسیر را نیز بر آنان دشوار می دارد. به بیانی دیگر این فضاها، توقعات موردی از ورودی شهر را برآورده نساخته و نه تنها دعوت کننده مسافرین برای ورود به شهر نبوده، بلکه با نازل بودن شاخصه های خوانایی، موجبات سردرگمی و بلاتکلیفی در درک و لذت از چنین فضایی را فراهم می نمایند. حال آنکه این نابسامانی ها بطور عمده ناشی از تجمع کاربریهای ناسازگار با فضای مطلوب شهری در محل ورودی شهرها، کیفیت نازل منظر شهری، عدم توجه به نشانه ها، علایم، تابلوها و ... می باشد. محور ورودی غربی تبریز نیز همچون غالب مبادی ورودی شهرهای کشورمان، دست به گریبان معضلاتی از این دست است. طراحی و ساماندهی این محور ورودی - با قابلیت های بسیار و بعضاً منحصر بفردی که دارد- می تواند این محور را به یکی از فضاهای قوی و خوانای شهری همراه با تشخص لازم برای ورودی شهر، بدل سازد. این نوشتار با روش تحلیلی- توصیفی به دنبال ارائه راهکارها برای این طراحی می باشد. بدین منظور در ابتدا به بررسی معیارهای مبادی ورودی شهرها و شاخصه های خوانایی پرداخته و با بررسی چند نمونه طراحی ورودی داخلی و خارجی، در نهایت اصول کلی طراحی ورودی شهری خوانا جستجو گردیده است. سپس طرحهای فرادست و حوزه های فراگیر، بلافصل و مداخله مورد شناخت و تحلیل قرار گرفته است. با توجه به محدودیت و امکانات بالقوه و بالفعل موجود، راهبردها، سیاست ها و برنامه ها در خصوص طراحی ورودی غربی تبریز با تاکید بر مبحث خوانایی تدوین شده و در انتها بر اساس نتایج حاصله از مطالعات فوق، نقشه های کاربری پیشنهادی و سیاستگزاری تهیه و محدوده پل آجی چای بعنوان مهمترین نشانه حوزه مداخله با جزییات بیشتر طراحی و مدل سازی سه بعدی گردیده است.