اماره در لغت به معنی نشانه، علامت و قرینه آمده است. امارات در نظام حقوقی ایران در زمر? ادل? اثبات دعوا قرار گرفته و قانونگذار به جهت اهمیت موضوع و جایگاه رفیع آن در مسیر احقاق حق و حرکت از مرحل? ثبوت تا رسیدن به اثبات، موازین قانونی حاکم بر قضیه را در قانون مدنی تشریح نموده است؛ و منظور از آن هر امر معلومی است که به وسیل? آن کشف از امر مجهولی که مورد ادعاست، می شود. امارات کاشف از واقع هستند یعنی برای دادرس موجد علم نسبی می باشند. بر خلاف اصول عملیه که کشف از واقع نمی کنند و فقط قاطع دعوا هستند. فقها و اصولیین در تعریف اماره ویژگی ظن و کشف واقع را نهفته دانسته اند و از جهت حقوقی، هر چیزی است که جنب? کاشفیت ظنی داشته باشد. تعریف اماره در قانون مدنی به گونه ای است که شامل دلایل جدیدی که علم در اختیار انسان قرار داده است می شود. خصوصاً امارات قضایی که موارد و مصادیق آن محدود و محصور نمی باشد. پس امارات به اعتبار استنباط دادرس از وقایع و اوضاع و احوال بر میگردد و در واقع نوعی دلیل غیر مستقیم است که توسط دادرس از نشانه ها، قراین و علایم بر پای? ظن استنتاج می شود.