پروژه حاضر طراحی ساختمان توسعه موزه ایران باستان است و در قلب منطقه تاریخی تهران(منطقه 12) شکل می¬گیرد. لذا تاثیرات فرهنگی و تاریخی منطقه بر طراحی بسیار چشم¬گیر خواهد بود و از این رو بحث زمینه¬ یا بستری که طراحی در آن صورت می¬گیرد و تاثیرات آن بر طراحی یکی از پراهمیت¬ترین مسائل پیش روی طراح است. به همین دلیل رویکرد زمینه¬گرایی برای پروژه انتخاب شده است تا از طریق این رویکرد، پاسخی مناسب و درخور به مساله طراحی داده شود. چراکه خلق معماری زمینه¬گرا در حقیقت ترکیبی از موجود و جدید و دستاورد موفقی است از روحیه زمان و مکان که در تقابل با تمام کوشش¬های معماری معاصر جهت به دست آوردن سازگاری با زمینه قرار گرفته است. پروژه با این هدف که طراحی معماری به هر شیوه¬ای-چه محافظه¬کارانه و چه انقلابی- به عنوان بخشی از یک زمینه کلی¬تر و به منظور رسیدن به تعادل مناسب¬تری بین معماری موجود و جدید مورد سنجش و ارزیابی قرار گیرد. از طرف دیگر طراحی، هرچند که در بافت تاریخی انجام می¬شود، اما اثری خواهد بود متعلق به زمان حال، لذا پیوند حال و گذشته نیز مساله¬ای است که طراح با انتخاب روش طراحی دستورزبان شکلی در پی یافتن پاسخی مناسب برآمده است. روند کار در این پروژه بر اساس مراحل زیر شکل گرفته است: بررسی موضوع طراحی (موزه – فصل 2)، انتخاب مکان مناسب (منطقه 12 و درهمجواری موزه ایران¬باستان)، رویکرد مناسب با پروژه (زمینه¬گرایی – فصل 3)، بررسی و تحلیل مکان طراحی (فصل 4)، انتخاب روش پاسخگو به مساله طراحی (فصل 5) و در نهایت نتیجه¬گیری و طراحی (فصل 6).