تمسک به آیات قرآن بهترین راه دستیابی به الگویی صحیح در تربیت انسان و رسیدن به سعادت دنیـوی و اخروی است؛ لذا بحث از روش¬های تربیـت، یعنی مجموعه فعالیت¬هایی که به منظور تأثیرگذاری بر متربی از مربی صادر می¬شود، تبدیل به یک ضرورت عصری گشته و مراد از روش¬های تربیت در قرآن، روش¬هایی هستند که قرآن در مقام تربیت انسان، آنها را به خداوند، رسولان و اولیای الهی نسبت می¬دهد. در این پژوهش، دیدگاه¬های تفسیری- تربیتی سید فضل¬¬الله در تفسیر «من وحی القرآن» در رابطه با مجموع شرایط تاثیرگذار در اتخاذ روش تربیتی در سه رکن تربیت یعنی محتوا، مربی و متربی مورد بررسی قرار گرفته و روش¬های تذکر، موعظه، عبرت دهی، ارائه¬ی الگو، استفاده از تمثیل، داستان سرایی، بشارت و انذار، ابتلا و امتحان، هجرت به عنوان روش¬های پیشگیری اولیه و روش¬های امر به معروف و نهی از منکر، تشویق و تنبیه به عنوان روش¬های پیشگیری ثانویه به صورت توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع علوم تربیتی تبیین شده¬اند، به این هدف که اهمیت و ضرورت بُعد تربیتی در تفسیر قرآن مورد توجه بیشتری قرار گیرد و به الگویی کاربردی در جهت تربیت دینی و اصلاح نظریه¬های جهان معاصر دست پیدا کنیم.