علیرغم اهمیت فراوان حرمهای مطهر ائمه اطهار در تفکر شیعی و کثرت زائران این حرم های شریف و هزینه های بسیاری که صرف طراحی این اماکن مقدس می گردد، متاسفانه معمولاً طراحی ها بدون در نظر گرفتن فضاهای واجد ارزش متناسب با اهمیت موضوع و نیازهای زوار و مجاوران است. فضای بین الحرمین "فضای مابین حرم امام حسین (ع) و حرم حضرت عباس(ع)" یکی از این فضاهای واجد ارزش است که علیرغم قدمت زیاد هم اکنون طراحی فضای بین الحرمین متناسب با اهمیت آن در ارتباط دو حرم شریف و افزایش زائران نمی باشد ولذا تهیه طرح و توسعه آن ضروری است. در جهت تدوین چارچوب طراحی فضای واجد ارزش بین الحرمین که بر منطقی قوی استوار باشد، می تواند بسیار سودمند واقع شود. چارچوب طراحی از یک طرف باید بر پایه شناخت و تحلیل بستر موجود شود و از طرف دیگر باید تجربیات نمونه های مشابه توسعه یافته در آن لحاظ شود؛ از نکات منفی آنها پرهیز گردد و ویژگی های مثبت آنها در طرح توسعه این حرم حفظ و تقویت شود. با این حساب توقع می رود طراحی این فضای شریف در سطحی بهتر و مطلوب تر از نمونه های مشابه رخ دهد. با تدوین این چارچوب ها هم می توان طرح های ارائه شده را سنجید و هم می توان در روند تکمیل طرح با وضوح و دقت بیشتر و به طور آگاهانه به شرایط مطلوب تقرب جست. این پایان نامه می کوشد تا با تدوین چارچوب طراحی فضای بین الحرمین در دو طبقه جوابگویی مراسم عزاداری و زیارتی شود.