بررسی عوامل اجتماعی – فرهنگی، موثر بر آزار زنان و دختران در خیابان (مطالعه موردی: دختران و زنان 40 - 18 سال شهر اهواز) از روش پیمایشی و نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و به صورت تصادفی استفاده شده است. حجم نمونه براساس فرمول کوکران 400 نفر از از 8 منطقه شهری اهواز، 4 منطقه 1، 2، 4 و 6 مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه محقق ساخته می باشد و تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله نرم افزار spss انجام گرفته است. داده های به دست آمده از پرسش نامه به کمک مصاحبه تکمیل و با آزمون پیرسون و آزمون تی، رگرسیون تحلیل شدند. زمان اجرای پژوهش سال 93 بوده است. طبق نتایج به دست آمده بالاترین نرخ انواع آزار جنسی علیه زنان، لبخندها و اشاره های چندش آور توسط فاعل آزار و پایین ترین، ربوده شدن و بازگشت به خانه پس از آزار بود. در چگونگی برخورد با فاعل آزار، رفتار تحریک کننده زنان، بالاترین نرخ را داشت و برخورد فیزیکی با فاعل آزار کم ترین نرخ. فرضیه های میزان رفتارهای خشونت آمیز در خانواده، رسانه های دیداری - شنیداری ناهنجار، جامعه پذیری، نابرابری جنسیتی و چگونگی اجرای قانون در مراکز حمایتی از حقوق زنان و دختران تأیید شدند ولی فرضیه های بی کاری مردان و توجه به حالات رفتاری فرزندان رد شدند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، با مواردی چون، تقویت مهارت های مقابله با آزار زنان، بالا بردن حس اعتماد به نفس دختران، آموزش مسایل عاطفی و اجتماعی – اخلاقی به جوانان و خانواده ها به منظور کاهش آزارهای خیابانی پیشنهاد می شود.