این کار تحقیقی تحت عنوان عوامل اجتماعی و فردی موثر بر نوتوانی معلولین جسمی – حرکتی ( ضایعه نخاعی بر اثر سانحه ) با هدف شناخت مشکلات و محدودیت های زندگی افراد ضایعه نخاعی و ارائه ی الگویی مناسب جهت نوتوانی این افراد مورد مطالعه قرار گرفته است . در این زمینه از روش کیفی با استفاده از منابع کتابخانه ای و ابزار مصاحبه و مشاهده جهت جمع آوری اطلاعات بهره گرفته شده است . جمعیت مورد مطالعه شامل 8 نفر از معلولین ضایعه نخاعی شهر تهران در دو جنسیت زن و مرد است . محقق با استفاده از تحلیل محتوای کیفی داده های به دست آمده به نتایج مختلفی ازقبیل : تاثیر سن فرد ضایعه نخاعی در هنگام معلولیت بر نوتوانی وی ، تاثیر مثبت ارتباط معلولین ضایعه نخاعی با یکدیگر بر نوتوانی آن ها ، تفاوت نگاه معلولین ضایعه نخاعی به معلولیت وطولانی شدن روند نوتوانی آنان نسبت به معلولین مادرزاد ، تسریع روند نوتوانی معلولین ضایعه نخاعی مجرد نسبت به متأهلین ، عدم موفقیت در ازدواج معلولین ضایعه نخاعی با یکدیگر ، نا آگاهی ، عامل اصلی نگرش مردم به معلولیت ، کمبود امکانات موجود در جامعه مانعی در جهت نوتوانی افراد ضایعه نخاعی و در نهایت عدم اطلاع رسانی صحیح و فعالیت اندک رسانه ها در جهت ترمیم نگرش به معلولیت ، دست پیدا کرده است که شرح کامل آن در ادامه ی تحقیق آمده است کلید واژگان : نوتوانی ، معلولیت ، ضایعه نخاعی