در پژوهش حاضر اثر بخشی درمان شناختی ـ رفتاری مذهب محور بر پرخاشگری و تاب آوری دانش آموزان پایه ی اول متوسطه شهرستان شوش مورد بررسی قرار گرفت. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی به صورت پیش آزمون و پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر پایه اول متوسطه دوم مدارس شهرستان شوش بودند. نمونه اولیه 320 نفر بودند که از میان آنها، 150 نفر در پرسشنامه پرخاشگری آیزنگ و گلین ویلسون بالاتر از یک انحراف معیار و در مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون پایین تر از یک انحراف معیار بودند انتخاب سپس به صورت تصادفی ساده تعداد 30 نفر انتخاب و به طور تصاوفی به دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) تقسیم شدند. هر دو گروه به پرسشنامه پرخاشگری آیزنگ و گلین ویلسون و مقیاس تاب آوری کانر و دیوید سون پاسخ دادند. سپس 10 جلسه 90 دقیقه ای درمان مذهب محور در مورد گروه آزمایش اجرا شد. اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. پس از پایان مداخله از هر دو گروه پس از آزمون به عمل آمد. یافته ها نشان داد که میان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ پرخاشگری و تاب آوری تفاوت معنی داری وجود داشت (001/0p<). میزان پرخاشگری به طور معنی داری در گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل کاهش، اما میزان تاب آوری به طور معنی داری افزایش یافت تلقی محقق آن است که درمان مذهب محور منجر به کاهش پرخاشگری و افزایش میزان تاب آوری در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه شده است