هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات تمرینات مقاومتی و استقامتی بر شاخص های میگرن و کیفیت زندگی بیماران میگرنی بوده است. آزمودنی های این تحقیق شامل 18 مرد مبتلا به میگرن بودند که بر طبق معیارهای ورود به تحقیق و آگاهی کامل از مراحل اجرای کار، انتخاب و سپس به سه گروه همگن شش نفری (گروه کنترل، گروه تمرینات مقاومتی و گروه تمرینات استقامتی) تقسیم شدند. قبل از شروع پروتکل تمرینی، شدت سردرد، مدت سردرد و تعداد حملات میگرنی و کیفیت زندگی آزمودنی ها ارزیابی و ثبت گردید. سپس گروه تمرین مقاومتی و استقامتی تمرینات خود را به مدت هشت هفته (دو جلسه در هفته) انجام دادند، در حالی که گروه کنترل در طول انجام تحقیق هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. در نهایت بعد از انجام پروتکل تمرینی، آزمون مجدد جهت ارزیابی متغیرهای وابسته انجام گردید. برای تعیین اختلاف درون گروهی هر یک از گروه های مقاومتی، استقامتی و کنترل از روش آماری t همبسته (زوجی) و برای تفاوت بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان دهنده تأثیر معنی دار تمرینات مقاومتی و استقامتی بر شاخص های میگرن و کیفیت زندگی آزمودنی ها بود. تمرین مقاومتی و استقامتی منجر به کاهش شاخص های سردرد میگرنی مانند؛ شدت سردرد، مدت سردرد ، تکرار سردرد و بهبود کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به میگرن شد. هم چنین نتایج نشان داد بین تأثیرات تمرین مقاومتی و استقامتی بر شدت سردرد (0001/0=p) و مدت سردرد (034/0=p) تفاوت معنی داری مشاهده شد، اما در سایر متغیرهای تحقیق تفاوتی بین دو روش تمرینی مذکور مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرینات استقامتی نسبت به تمرینات مقاومتی باعث کاهش بیشتر در شدت و مدت سردرد در افراد مبتلا به میگرن گردید.