یکی از بنیادهای اساسی جامعه، خانواده است چیزی که برخی ازکودکان از نعمت داشتن آن محروم می باشند. براثر علل عدیده ای چون مرگ ومیروالدین و... کودکانی بدون حامی وسرپرست می مانند که لازم است توسط دولت مورد حمایت قرار گیرند. گاهی برخی از افراد خواهان پذیرش وسرپرستی این اطفال می شوند، سرپرستی یا فرزندخواندگی دراین خصوص نقش وفایده چشمگیری دارد. این امر، در طول تاریخ به عنوان یکی از روشهای حمایت از کودکان بی سرپرست وجود داشته است.نهاد حقوقی سرپرستی یا فرزندخواندگی در ایران،تنها نهادی قانونی است که به موجب آن رابطه خاصی بین سرپرست و طفل تحت سرپرستی به وجود می آید. در پژوهش حاضر به بررسی وارزیابی قانون حمایت از کودکان بی سرپرست و بدسرپرست مصوب 1392، به عنوان اقدام مترقی درجهت تحقق حقوق کودکان می پردازد. به موجب قانون حمایت از کودکان بی سرپرست و بد سرپرست متقاضی تحت ضوابط و شرایط خاصی می تواند کودکان بی سرپرست و بدسرپرست را سرپرستی کنند، بدون آنکه آثار ناشی از قرابت نسبی از قبیل ارثو... بین آنها ایجاد شود و تنها با حکم قانون رابطه مالی آنها تنظیم می گردد. البته باید توجه داشت برخی تکالیف و وظایفی که اسلام بر عهده پدر و مادر واقعی گذاشته است مانند نفقه، حضانت را می توان درمورد اوهم لحاظ نمود. در موارد خاصی نیز این رابطه منحل می گردد و آثاری براین انحلال بار خواهد شد. میتوان گفت براساس قانون حمایت از کودکان بی سرپرست و بدسرپرست مصوب 1392 و نوآوریهای آن امر واگذاری سرپرستی تسریع خواهد گرفت.