در این پژوهش، تأثیر شیوه واقعیت درمانی گروهی بر خودکارآمدی و تاب آوری دانش آموزان بررسی شد. این پژوهش از نوع طرح های نیمه آزمایشی با گروه کنترل بود و جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش 1391 در شهر مشهد - آموزان دختر دبیرستانی ( 15 تا 19 ساله) تشکیل می دادند که در سال تحصیلی 92 مشغول به تحصیل بودند. به علت زیاد بودن حجم جامعه آماری و بررسی دقیق تر داده ها از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای استفاده شد و پرسشنامه های خودکارآمدی و تاب آوری بر روی 371 نفر از دانش آموزان اجرا گردید و میزان خودکارآمدی و تاب آوری آنها سنجیده شد. سپس به منظور تشکیل جلسات مشاوره گروهی، 30 نفر از دانش آموزانی که نمره پایینی در خودکارآمدی و تاب آوری کسب کرده بودند، به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. 9 جلسه مشاوره واقعیت درمانی گروهی بر روی اعضای گروه آزمایش ( 15 نفر) اجرا گردید و در گروه گواه هیچ مداخله ای صورت نگرفت. یافته ها: به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای توصیفی و آزمونهای آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که واقعیت درمانی گروهی به طور معناداری منجر به افزایش نمره خودکارآمدی و تاب آوری دانش آموزان شده است. همچنین تغییرات ایجاد شده در پی گیری چهار هفته نیز نسبتاً ماندگار بود. نتیجه گیری: تحلیل نتایج این مطالعه نشان داد که واقعیت درمانی گروهی در افزایش نمره خودکارآمدی و تاب آوری دانش آموزان تاثیر مثبت دارد. با برگزاری کارگاه های آموزشی برای دبیران و مشاوران مدارس، این شیوه درمانی می تواند روش مناسبی برای دانش آموزان مخصوصا در زمینه خودکارآمدی و تاب آوری باشد