پژوهش حاضر با هدف بررسی سیر تاریخی رویکردهای یاددهی-یادگیری در ایران پس از تاسیس دارالفنون به عنوان بارزترین جلوه ورود تعلیم وتربیت نوین به کشور و رواج اندیشه های مترقی در عرصه آموزش و پرورش به عنوان مبنای نظام آموزش کنونی ، انجام پذیرفته است. جهت انجام پژوهش از روش تاریخی و بررسی اسناد دست اول و همچنین کتابها ، مقالات و پایان نامه های موجود در ارتباط با موضوع پژوهش و جهت نتیجه گیری از شیوه توصیفی تحلیلی و مقایسه ای استفاده شده است. با توجه به مطالب گردآوری شده در خصوص موضوع پژوهش می¬توان گفت که در نتیجه عواملی همچون تحول اهداف آموزشی، تاسیس دارالمعلمین، تالیف و ترجمه کتب و...رویکردهای یاددهی-یادگیری در مدارس ایران دچار تحول گردیده، به گونه ای که می¬توان گفت در این برهه زمانی سالهای 1174 ه.ش تا زمان حاضر1391ه.ش نوعی گذار از رویکردهای سنتی به رویکردهای نوین در نظام آموزشی ایران اتفاق افتاده است؛ الگوی تدریس حافظه مدار، الگوی تدریس فعالیت مدار و الگوی تدریس هوشمند بیانگر سیر تحولی الگوهای تدریس و دانش آموز با معلومات و معلم آموزنده و سپس دانش آموز کارامد و معلم راهنما و در نهایت در زمان کنونی دانش آموز کامل و معلم پژوهشگر بیانگر سیر تحولی نقش و جایگاه معلم و دانش آموز در نظام آموزشی می¬باشد. در خصوص نحوه ارتباط معلم و دانش آموز و توالی فعالیت های آنان می-توان گفت این روند از نوعی رابطه عمودی یکطرفه و تاکید بر سکون وسکوت دانش آموزان آغاز و به سوی ارتباط متقابل میان دانش آموز، معلم و سپس معلم و دانش آموز و محیط با تاکید بر فعالیت و کاوشگری دانش آموزان ادامه یافته است. کلمات کلیدی: تحول، سیر تاریخی ، رویکردهای یاددهی- یادگیری، دارالفنون