در آثار و اندیشه های ادبی به فراوانی،مطالبی درباره آسمان و آسمانیان و تأثیرآن ها بر موجودات زمین از جمله انسان ها و زندگی آن ها بیان شده است؛مسائلی از قبیل: فرمانروایی پادشاهان، شکایت کردن شاعران از آسمان و پدیده هایش، سرسبز شدن گیاهان، پدید آمدن سنگ های گرانبها ... در این پژوهش سعی می شود که این اشعار در باورها و اساطیر ملت ها ریشه یابی شود. روش این پژوهش، روش کتابخانه ای است و دیوان های چهار شاعر قرن پنجم؛ یعنی ناصر خسرو، مسعودسعد، عنصری و منوچهری و سپس اساطیر ملل و کتاب های مقدس و آیین های مانی، میترا، مزدک و آناهیتا بررسی، سپس اندیشه های مشترک با یکدیگر مطابقت داده می شوند. پس از بررسی ها مشخص می شود که اندیشه های شاعران مذکور درباره آسمان و آسمانی ها و تأثیر آن ها ریشه در اسطورهای رایج دارد و بیشترین اسطوره-های تأثیرگذار، اسطوره های ایران است. این باورها از دوران کهن به دوره اسلامی راه یافته، در ادب فارسی پس از اسلام نمایان شده اند.