هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی رابطه مدیریت زمان و بهره‏وری با نقش واسطه‏ای فرسودگی شغلی در کارکنان دانشگاه پیام نور استان فارس است. جامعه آماری پژوهش، کلیه کارکنان اداری از مراکزی از استان فارس است که بیش از 15 سال سابقه تاسیس دارند و شامل 340 نفر می‏باشند. تعداد نمونه بر اساس فرمول کوکران 117 نفر است که این تعداد با استفاده از روش نمونه‏گیری تصادفی انتخاب شدند. به منظور جمع‏آوری داده‏ها از 3 پرسشنامه استاندارد استفاده شد: 1.پرسشنامه مدیریت زمان مکن جهت سنجش ابعاد شش‏گانه مدیریت زمان، 2. پرسشنامه ماسلاچ جهت سنجش فرسودگی شغلی، 3. پرسشنامه اچیو جهت سنجش میزان بهره‏وری. بدین منظور از روش همبستگی استفاده شده و برای تجزیه و تحلیل داده ها از دو نرم افزار spss و لیزرل استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‏ها در دو بخش انجام شده است: در بخش آمار توصیفی که از جداول فراوانی، شاخص‏هایی نظیر حداقل، حداکثر، میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی از آزمون‏‏های ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه و آزمون تحلیل واریانس استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد که بین مدیریت زمان و ابعاد آن (هدف‏گذاری، اولویت‏بندی اهداف و فعالیت‏ها، برنامهِ‏ریزی عملیاتی، تفویض اختیار، مدیریت ارتباطات و مدیریت جلسات) با بهره‏وری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین تمام ابعاد مدیریت زمان به جز مدیریت جلسات رابطه منفی و معناداری با فرسودگی شغلی دارند و در نهایت این‏که مدیریت زمان به وسیله دو بعد فرسودگی شغلی ( خستگی عاطفی و مسخ شخصیت ) بر بهره‏وری تاثیر می‏گذارد که در این رابطه بعد کاهش عملکرد شغلی هیچ نقشی ندارد.