یکی از مهمترین نوع های اتصال، اتصال تیر به ستون می باشد که در واقع رابط دو قطعه ی اصلی سازه های فولادی، یعنی تیر و ستون، می باشد؛ از این جهت تلاش های زیادی در جهت شناخت و بررسی رفتاری این گونه اتصالات صورت گرفته است که نتایج این تلاش ها منجر به ارائه ی مدل ها و دسته بندی های مختلفی از چشمه ی اتصال شده است. در عمده ی این تحلیل ها تقسیم بندی اتصال به صورت زیر است: 1- اتصال گیردار(صلب) 2- اتصال نیمه گیردار(نیمه صلب) 3- اتصال ساده (مفصلی) مبنای دسته بندی فوق میزان انتقال لنگر گیرداری، توسط اتصال، می باشد که اگر قسمت اعظم این لنگر توسط اتصال بین اعضای اصلی منتقل شود اتصال گیردار است و اگر قسمت بسیار کوچکی از این لنگر منتقل شود اتصال ساده است و در حالت بینابین این دو اتصال، اتصال حالت نیمه گیردار دارد. براساس بررسی های صورت گرفته نوع اتصالات می تواند نقش مهمی در میزان باربری سازه های فولادی ایفا کند. به عنوان مثال در اتصالات تیر به ستون، اتصال نیمه صلب در برابر اتصال صلب شکل پذیری مناسب تری از خود نشان می دهد که این خود باعث افزایش باربری سازه می شود؛ ضمنا بر مبنای برخی پژوهش ها سازه های فولادی با اتصالات نیمه صلب تا 15 درصد می تواند صرفه جویی اقتصادی در برابر نوع صلب آن داشته باشند. در این تحقیق تمرکز خود را روی اتصالات نیمه صلب تیر به ستون معطوف می کنیم، اتصالاتی که هم از نظر اقتصادی صرفه جویی مناسبی در طرح ها را از خود نشان می دهند و هم از نظر باربری، عملکرد مناسب و شکل پذیری در برابر زلزله های مخرب دارند.