با رشد گستره¬ی تفکر انسان¬ها در طی چند قرن اخیر و با پیشرفت قوه¬ی درک و تخیل انسانی در سال¬های اخیر، بخصوص در عصر جدید که طراحی و معماری با حضور برنامه¬های مختلف رایانه-ای، جهش عظیمی کرده است، هر ساله شاهد بروز و نمو مکان¬ها و بناهایی هستیم که کارکردهای جدیدی را شامل شده است و فضاهایی با کیفیت¬هایی جدید و گاهی¬اوقات نامتعارف به استفاده¬کنندگان ارائه می¬دهد. انسان سیری¬ناپذیر است و همواره در پی گسترش مصنوعات بشری، نیازهای جدیدی را نیز احساس می¬کند. در پی این امر ساختمان¬هایی با فرم¬های مفهومی شکل گرفت و آرام آرام این نوع تفکر در طراحی محیط¬ها و فضاهای داخلی بناها نیز توسعه یافت. از آن جمله می¬توان به بناهای فرهنگی و اجتماعی اشاره کرد مانند موزه¬ها، سالن¬های اجتماعات، مراکز تئاتر و موسیقی و سایر مراکز تجمعی در سطح شهرها اشاره کرد که در کنار عملکرد خود، سعی در القای کیفیت و حسی خاص به بینندگان و ایجاد محیطی متفاوت و جذاب است. با اوصاف ذکر شده، سلیقه¬ی مردم عادی به سمت سویی رفته است که برای برانگیختن توجه و حس کنجکاوی آنها، نیاز به بناهایی با کارکردی جدید و خاص است که خلاقیت و ایده¬های متفاوت و جدید در معماری را به¬همراه داشته باشد. همانگونه که معماران بزرگی چون دانیل لیبسکیند، زاها حدید، تادائو آندو، نورمن فاستر، فرانک گری و ... با خلق پروژه¬هایی نوآورانه مانند موزه یهود برلین، مرکز ملی ژرژپمپیدو پاریس، موزه چیکاتسو ژاپن، موزه گوگنهایم بیلبائو و... به اهمیت این موضوع پی برده-اند که معماری تنها با جسم مردم سروکار ندارد بلکه ارتباط و تاثیر اصلی آن بر ذهن و تخیل آنهاست. لذا با کمک مفاهیمی خاص، و ایجاد فضاهایی پیچیده و گیرا، حس کنجکاوی و تفکر استفاده¬کنندگان از این بناها را برانگیخته¬اند.