چکیده : قرارگیری رودخانه ها در بافت شهری به گونه ای است که می تواند بهترین ارتباط و بیشترین دسترسی را ما بین مراکز اجتماعی شهر برقرار سازد . بافت تاریخی حوزهای اطراف زاینده رود قابلیت تاثیرگذاری ایجاد لبه هایی فعال و پویا در حاشیه رودخانه را دارا می باشد . تقویت اینگونه ارتباطات می تواند زمینه ساز ایجاد تقابل و هماهنگی محیط زیست و اجتماع قرار گیرد . اولین مراکز اجتماعی همواره در کنار منابع آب و رودخانه ها شکل می گرفتند . شاید امروزه با پیشرفت تکنولوژی های مرتبط با انتقال آب این نقش کم رنگ تر حس شود ، اما می توان با نگاه دوباره به حاشیه رودخانه ها و بازآفرینی آنها در حوزه معماری به عنوان شریان حیاتی شهرها فرصت تقویت ارتباطات اجتماعی شهرها را ایجاد نمود . محدوده طراحی شده در این پژوهش ، شمال حاشیه رودخانه زاینده رود از پل چوبی در غرب تا پل خواجو در شرق می باشد که هدف از این پژوهش ذخیره مقداری از آب رودخانه زاینده رود در فصول پر آب جهت زنده نگاه داشتن حاشیه رودخانه درفصل های خشک سال می باشد که در نهایت با طراحی دریاچه ای مصنوعی در حاشیه رودخانه باعث ذخیرمقداری از آب رودخانه شدیم ، که با این کار می توانیم باعث زنده نگاه داشتن حاشیه رودخانه زاینده رود اصفهان تا چند ماه بعد از خشکی آن شویم . واژگان کلیدی : باز زنده سازی ، حاشیه رودخانه ، زمینه گرا .