چکیده : واژه «نام» در شاهنامه در معانی مختلفی چون سر بلندی، نامداری، غروروچیرگی، دلیری، ناموری، قدرت و توانایی، حفظ حریم، حفظ کیان، حفظ آبرو، پهلوانی، درخشیدن در نبرد، حفظ ناموس ونام ونسب، دادگری، دانایی و...بکار رفته است و از برجسته ترین جان مایه های شاهنامه است. از همین رهگذر نامجویی خصلت پایدار اغلب شاهان و پهلوانان شاهنامه است که برای به دست آوردن آن به پیکار بر می خیزند و برای حفظ آن جان خود را فدا می کنند و از نعمتهای دنیایی چشم می پوشند ودر مقابل آن ننگ است که شاهان و پهلوانان از آن می گریزند تا دچار آن نشوند زیرا سند بی اعتباری فرد را به دنبال دارد . "نام" در شاهنامه از عالی ترین خواسته های فردوسی است که بر کوچک ترین اجزا و پیکره ی شاهنامه تا بزرگ ترین آن به گونه مستقیم یا غیر مستقیم تنیده شده است و در واقع لباس استحکام شاهنامه به شمار می رود که بدون آن شاهنامه از محتوا وجان مایه برهنه خواهد شد. در این پایان نامه، نام ونامجویی در دوره های سه گانه ی اسطوره، پهلوانی و تاریخی در جنبه های مختلف آن در حد توان مورد بحث قرار گرفته است و در پایان، دوره های سه گانه در نام و نامجویی با هم دیگر مقایسه شده اند تا به این نتیجه برسد که شاهان و پهلوانان از ابتدای شاهنامه تا به انتهای آن همواره در پی نام بوده و به تبع آن نامجو شده اند. کلید واژه ها: نام، نامجویی، اسطوره، حماسه