یکی از مهم ترین مشکلات موجود در زمینه ی دارو رسانی، جذب ضعیف دارو ها در بدن به واسطه حلالیت ناچیز آنها می باشد. ایندومتاسین از جمله داروهایی می باشد که در این زمینه مورد توجه قرار گرفته است. تحقیقات نشان داده است که حلالیت دارو های کم محلول و در نتیجه فراهمی زیستی آنها را می توان با کاهش اندازه ذرات به نحو چشمگیری افزایش داد. از میان تکنولوژی های متنوعی که امروزه برای تولید نانو ذرات دارویی در دسترس است، روش رسوب گذاری به کمک ضد حلال توسط جت های برخوردی محدود شده روش مناسبی در کاهش اندازه ذرات مواد دارویی می باشد. در این تحقیق کاربرد جت های برخوردی محدود شده در تولید نانو ذرات داروی ایندومتاسین و افزایش حلالیت آن مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین اثر پارامترهای عملیاتی موثر در فرآیند مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به نتایج به دست آمده از تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی ملاحظه شد که در مقایسه دو حلال استون و ترکیب اتانول و استون، حلال استون به دلیل به تأخیر انداختن تمایل به تجمع ذرات تولید شده و نیز تولید ذرات با توزیع اندازه ذرات یکنواخت تر، حلال مناسب تری برای تولید نانو ذرات ایندومتاسین می باشد. در بررسی اثر پارامتر غلظت مشاهده گردید که با افزایش غلظت از 5 به 25 و mg/ml 45، اندازه ذرات در شدت جریان های مختلف محلول 30، 50 و ml/min 70 به ترتیب تا حدود 95، 63 وnm 70 کاهش می یابد. در بررسی اثر تغییرات شدت جریان کل مشاهده گردید که با افزایش شدت جریان کل به ازای افزایش شدت جریان محلول از 30 به 50 و ml/min 70 در نسبت حجمی1:3، اندازه ذرات تا حدود nm 116 کاهش می یابد و با افزایش بیش تر شدت جریان کل در نسبت های حجمی بالاتر 5/1:6 و 1:10، اندازه ذرات ابتدا کاهش و سپس افزایش می یابد. همچنین در بررسی اثر نسبت حجمی شدت جریان محلول به ضد حلال مشاهده گردید که با افزایش نسبت حجمی در غلظت های مختلف، اندازه ذرات ابتدا کاهش و سپس افزایش می یابد. همچنین بررسی نسبت فرونشانی نشان داد که با افزایش نسبت فرونشانی از 5/1:1 به 1:5 و 1:12 اندازه ذرات به صورت129، 74 و nm 66 کاهش می یابد. به علاوه توسط آنالیز گرماسنجی پویشی تفاضلی تأیید شد که روش جت برخوردی به خوبی قادر به تولید پلی مورف های خالص ? داروی ایندومتاسین می باشد که می تواند به طور چشمگیری انحلال پذیری این ماده دارویی را افزایش دهد.