مقدمه: هدف این پژوهش ، بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای ارتباطی بر افزایش تاب آوری و کاهش دلزدگی زناشویی و بهبود نگرش مربوط به عشق دانشجویان زن متاهل دانشگاه علوم پزشکی می باشد. روش : پژوهش حاضر نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان زن متاهل دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود که در اوایل تابستان سال 1393 در خوابگاه های دانشگاه حضور داشتند. نمونه پژوهش را 40 نفر تشکیل دادند که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ( 20 نفر ) و گواه ( 20 نفر ) جایگزین شده بودند. برای این منظور از نمونه گیری هدفمند استفاده شد. در ابتدای جلسات 5 نفر از آزمودنی های گروه آزمایش به دلیل دارا بودن ملاک های خروج و 5 نفر از آزمودنی های گروه گواه به دلیل عدم تکمیل و تحویل پرسشنامه ها حذف شدند. افراد گروه به صورت هفتگی به مدت 10 جلسه یک ساعت و نیمه تحت آموزش قرار گرفتند . ابزار پژوهش ، پرسشنامه های تاب آوری(کانر – دیویدسون،2003 )، دلزدگی زناشویی( پاینز ، 1996) و نگرش مربوط به عشق(هندریک و هندریک ، 1986) بود که هر سه از روایی و اعتبار لازم برخوردار هستند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . یافته ها : نتایج تحلیل نشان داد که آموزش مهارتهای ارتباطی در افزایش تاب آوری و کاهش دلزدگی زناشویی و بهبود نگرش مربوط به عشق دانشجویان زن متاهل موثر است. نتیجه گیری : با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش مهارتهای ارتباطی می تواند میزان تاب آوری و نگرش به عشق را افزایش دهد و در عین حال باعث کاهش دلزدگی زناشویی شود . بدین ترتیب آموزش مهارتهای ارتباطی سهم بسزایی در فراهم سازی بستر و محیط سالم خانوادگی با ایجاد یک رابطه حسنه ، دوسویه و کارامد در جهت رشد و شکوفایی زوجین دارد.