کاربری اراضی شهری و چگونگی توزیع فضایی- مکانی آن یکی از مهمترین کارکردها به منظور استفاده بهینه از فضاهای شهری می باشد.در عین حال از مهم ترین مسائل زندگی امروزی، نحوه ی استفاده از زمین شهری است که نظارت بر چگونگی تفکیک اراضی موثرترین عامل در اجرای ضوابط منطقه بندی شهرها به مناطق مسکونی، صنعتی، تجاری، اداری وضوابط مربوط به استفاده از اراضی شهری می باشد. نوشهرگرایی به عنوان یک بسته ی برنامه ریزی و طراحی شهری که ساختمانهایی با سبک نو-سنتی را برای شکل دادن به محله های به نسبت پرتراکم، قابل پیاده روی و با کاربری مختلط در تقابل با شهر سازی دوران معاصر که دارای الگویی پراکنده، غیر انسانی و ماشینی است، پیشنهاد شده است. بر این اساس نوشهرگرایی آمیزه ای از سبک های معماری، رشد هوشمند، مخالف با توسعه پشراکنده و خزش شهری و تقویت شهرسازی پایدار و حمل و نقل محور است. موضوع این تحقیق تحلیل انطباق کاربری اراضی شهر اسلام آباد غرب با نظریات نوشهرگرایان است. روش مورد استفاده در این پژوهش، روش تحلیلی-توصیفی مبتنی بر گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و پیمایشی می باشد.تحلیل نقشه های حاصل از gis نشان دهنده عدم انطباق کاربری های اراضی شهر اسلام آباد غرب با نظریات نوشهرگرایان است. با استفاده از تحلیل پرسش نامه ها به وسیله روش هال و ین تن،چنین به نظر می رسد که میزان رضایتمندی در زمینه کاربری های شهری در تمامی متغیر های در نظر گرفته شده منفی است و پاسخ گویان به پرسش نامه ها رضایت چندانی از کاربری های شهری در شهر اسلام آباد غرب ندارند. اوج این نارضایتی در زمینه حفاظت نکردن از بناهای تاریخی و استفاده نکردن از نظرات مردم در زمینه ایجاد خدمات مورد نیاز محلات شهری است. واژگان کلیدی: کاربری زمین، اراضی شهری، نو شهرگرایی، اسلام آباد غرب