رساله ای که در دست دارید، به بررسی اقتباس از متون خارجی(در فیلم های ایرانی پس از انقلاب) می پردازد. برای پرهیز از بحث های تکراری کوشیده ام به تاریخچه ی کوتاهی از جریان اقتباس در ایران اکتفا کنم. تا بتوانم به هسته ی اصلی بحث ام یعنی به گفتگوهای مناقشه برانگیز متن ادبی در فرایند اقتباس اش برای فیلم بازگردم، آن هم نه صرفا برای نشان دادن کشمکش های طرفدارن ادبیات در مواجهه با فیلم سازان بر سر اقتباس های وفادار و یا غیره … بلکه بر آن بوده ام که از یک سو شیوه های اقتباس ایرانی را مورد مطالعه و آسیب شناسی قرار دهم که بدانم چه اقتباس هایی در جامعه ایرانی و در این راستا در فیلم های ایرانی نتیجه ی قابل قبولی گرفته است و به چه دلیل؟ و از دیگر سو به قابلیت متن ادبی بازگشته ام تا نشان دهم متن بجز قصه چه امکاناتی را به فیلمنامه نویس و در کل به تقویت فیلمسازی اضافه می کند . و در پایان به این نتیجه رسیده ام که اقتباس ظرفیت های بدیعی را برای پیش برد فیلم در اختیار سینماگر قرار می دهد، به شرط آن که روش مند و مبتنی بر استراتژی اقتباس صورت گیرد. استراتژی اقتباس یعنی استدلال ها و آسیب شناسی متون خارجی در نحوه بکارگیری آن در فضای سینمای ایران است. و در ادامه در ساختار شناسی متون خارجی نیز به این نتیجه رسیده ام که بجز قصه، فیلم ساز می تواند از شکل متن، برای اقتباس از فضای اثر ، از شیوه های روایت متن برای فرم فیلم ، همچینن چگونگی بکارگیری متن ادبی برای پیش برد سینمای مولف، استفاده نماید. تمام موارد قید شده با نمونه های اقتباسی اش درسینمای ایران به بحث و بررسی گذاشته شده است.