اکوتوریسم، یکی از مهمترین فعالیت های اقتصادی در نقاط مختلف جهان می باشد. به طوری که آن را گردشگری با هدف مشاهده و مطالعه طبیعت بکر، حیات وحش و فرهنگ های مختلف و نیز رسیدن به آرامش در محیط طبیعی تعریف کرده اند. بررسی جغرافیای طبیعی و نیز ارزیابی هر کدام از جاذبه های بوم شناختی قابل سرمایه گذاری در ایران بیانگر آن است که در کشورمان، اکوتوریسم یک منبع اقتصادی کم نظیر، خاص، بسیار مستعد و البته رها شده به حال خود است. از طرف دیگر توسعه اکوتوریسم در مناطق بدون توان، تمرکز شدید آن در یک منطقه و همچنین عدم توزیع آن در مناطق مناسب و بهره برداری بیش از حد منابع و امکانات، اثرات زیان بخش و نامطلوبی را به بار خواهد آورد. منطقه مورد مطالعه در این پژوهش استان اصفهان می باشد. از آن جایی که این منطقه از منابع غنی از جمله؛ ویژگی های اقلیمی، جغرافیایی، توپوگرافی، پوشش گیاهی، منابع آب، مناطق سرسبز، حیات وحش و شکارگاه های متعدد برخوردار است که در معرض بیشترین بهره برداری قرار دارد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی-تحلیلی، و از روش کتابخانه ای و اسنادی برای گردآوری اطلاعات استفاده شده و از ابزارgis و مدل اکولوژیکی گردشگری برای تجزیه و تحلیل داده ها و ارزیابی توان اکولوژیکی بهره برده شده، تا عرصه های طبیعی استان را به منظور مکان یابی دهکده های گردشگری و استقرار فعالیت های اکوتوریستی گسترده و متمرکز معرفی کند. داده های مورد استفاده شامل شیب، خاک، زمین شناسی، جهت شیب، اقلیم، پوشش گیاهی و آب می باشد؛ که ابتدا این لایه ها رقومی شده و سپس به تجزیه و تحلیل آن پرداخته و در نهایت توان گردشگری متمرکز و گسترده برای مکان یابی دهکده های گردشگری در سطح استان مشخص شده است. اکوتوریسم گسترده نسبت به اکوتوریسم متمرکز توان بالایی را به خود اختصاص داده است. که قسمت های شمالی و جنوب شرقی بیشترین پهنه و به صورت پراکنده نقاطی از مرکز استان و نواحی غربی استان دارای پهنه های مناسب توسعه اکوتوریسم گسترده می باشد.