هر چند تمرینات پلایومتریک به¬طور ذاتی آسیب¬رسان هستند، اما به دلیل اهمیتی که دارند می¬توان از روش¬هایی مانند حرکات کششی برای کاهش خطر آسیب¬های بالقوه آن استفاده کرد. هدف از این تحقیق، بررسی و مقایسه تاثیر کشش¬های ایستا، پویا و ترکیبی بر لاکتات خون و کوفتگی عضلانی تاخیری به ترتیب، بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از اجرای یک جلسه تمرین حاد پلایومتریک است. 46 پسر تمرین¬نکرده با میانگین سنی 05/1±62/16 سال، قد 64/5±89/169 سانتی¬متر، وزن 04/5±73/56 کیلوگرم، و نمایه¬ی توده¬ی بدنی 64/1±72/19 کیلوگرم بر متر¬مربع؛ به¬طور تصادفی در یکی از گروه¬های کشش ایستا، پویا ، ترکیبی و کنترل قرار گرفتند. پس از اجرای 7 دقیقه حرکات کششی توسط گروه¬های کشش، پروتکل تمرین پلایومتریک توسط همه¬ی گروه¬ها به¬طور مشابه اجرا شد. لاکتات خون قبل و بلافاصله پس از تمرین؛ و کوفتگی عضلانی قبل از تمرین، 24 و 48 ساعت پس از تمرین با استفاده از پرسشنامه 10 امتیازی رابینسون سنجیده شدند. آزمون-های t وابسته، تحلیل واریانس(anova) یک سویه، آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و توکی در سطح معناداری 05/0> p، جهت تجزیه و تحلیل آماری داده¬ها مورد بهره¬برداری قرار گرفت. هرچند غلظت لاکتات خون در هر چهار گروه پس از تمرین، افزایش معنی¬داری را نشان داد، اما این افزایش در گروه کشش پویا به¬طور معنی¬داری در مقایسه با گروه بدون کشش، پایین¬تر بود (02/0p=). کوفتگی عضلانی تاخیری در هر چهار گروه 24 و 48 ساعت پس از تمرین نسبت به قبل از آن، افزایش یافت. تفاوتی در کوفتگی عضلانی آزمودنی¬های چهار گروه، 24 ساعت پس از تمرین مشاهده نشد، اما 48 ساعت پس از تمرین این شاخص در گروه کشش پویا به¬طور معنی¬داری پایین¬تر بود (01/0p=). به¬طور کلی، در مقایسه با کشش ایستا و ترکیبی، استفاده از کشش پویا قبل از تمرین پلایومتریک با تولید لاکتات خون و کوفتگی عضلانی کمتری همراه خواهد بود.