یکی از ویژگی های قرآن کریم، وجود تناسب میان آیات قرآن کریم است. این تناسب علاوه بر آیات متحد النزول و آیات همجوار، مابین کل آیات یک سوره نیز وجود دارد. اتحاد و پیوستگی از نوع اخیر، از طریق یک جامع مشترک، یعنی موضوع محوری سوره، صورت می گیرد. توجه به این ویژگی قرآن کریم، نقش مهمی در فهم مخاطب ایجاد می کند. چه اینکه یکپارچه دیدن پیکره سوره و مرتبط دانستن آیات، منجر به کشف معانی جدیدی می شود که بدون در نظر گرفتن آن حاصل نمی شد. از سوی دیگر، از آن جا که تناسب میان آیات یکی از قرائن متصل سوره محسوب می شود، لازم است در ترجمه های قرآن کریم نیز انعکاس یابد. اما عدم توجه به این مساله، به یکی از عوامل نقص بسیاری از ترجمه های فارسی قرآن کریم تبدیل شده است. در این پایان نامه، با هدف برجسته سازی این نقیصه، پس از طرح مفاهیم نظری و فرایند کشف موضوع محوری سوره، انواع ارتباطات موجود در قرآن کریم مورد بحث قرار گرفته و راه کارهایی برای نحوه انعکاس این ارتباطات ارائه شده است. سپس بصورت نمونه، ترجمه دو سوره طلاق و تحریم، در ترجمه ی آقایان الهی قمشه ای، مکارم شیرازی، فولادوند، انصاریان، کریم زمانی، مشکینی، حداد عادل و صفوی مورد بررسی و نقد قرار گرفته است. نتیجه آنکه در هشت ترجمه مورد بررسی، توجه به تناسب و ارتباط میان آیات سوره، در اکثر موارد مغفول واقع شده است. البته ترجمه آقای صفوی در این امر وضعیت بهتری نسبت به سایرین دارد. در نهایت نیز ترجمه ای با توجه به رویکرد فوق، برای دو سوره طلاق و تحریم پیشنهاد شده است.