مقدمه : سرطان معده اولین علت مرگ و میر ناشی از سرطان در سراسر دنیا شناخته شده است .ولی علی رغم کاهش کلی در میزان بروز این سرطان در امریکا و کشورهای غربی طی چند سال گذشته متاسفانه شایعترین سرطان در ایران محسوب میشود و عوامل زیادی می تواند بر بقای این بیماران موثر باشد . بررسی ویژگی های این بیماران و تعیین عوامل موثر بر بقا میتواند در پیش بینی یا بهبور بقای آنان تاثیرگذار باشد. هدف از این مطالعه تعیین میزان بقای شش ماهه و یکساله و عوامل مرتبط با آن میباشد . مواد و روش ها : مطالعه حاضر از نوع مطالعات بقا ، توصیفی تحلیلی و مقطعی بوده که در این مطالعه 200 بیمار با تشخیص قطعی سرطان معده در سالهای 87 و 88 مورد بررسی و انالیز قرار گرفتند و بقای شش ماهه و یکساله بیماران و همچنین اثر متغیرهای فردی مانند سن و جنس و محل سکونت بر طول عمر بیماران ارزیابی شد .برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش کاپلا ن مایر و نرم افزار spss-16 استفاده گردید. نتیجه گیری: در 200بیمار مورد مطالعه نسبت مرد و زن 2.57 به 1 بود .میانگین سنی افراد 13.1±65.1 سال بود. 50.5 % بیماران سن زیر 67 سال (میانسال) و 49.5% بالاتر از 67 سال (مسن) بودند. 60% بیماران روستایی و 40% شهرنشین بودند.191 بیمار (95.5%) باتشخیص ادنوکارسینوم و9 بیمار(4.5%) لنفوم معده بودند. برای 42.5%بیماران از جراحی به عنوان اولین اقدام درمانی استفاده شده بود که ارتباط معنی داری با سن بیماران داشت (p<0.05) و با محل سکونت و جنس بیماران ارتباط معنی داری وجود نداشت . میانه بقا در افراد مورد مطالعه 10.4 ، بقای 6ماهه آنها 64% و بقای یک ساله آنها 37% بوده است. میانه بقا در بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند به صورت معنی داری بالاتر از سایر روشهای درمانی بود (13 ماه ) و بین میزان بقا و جنس ، سن ، محل سکونت ازتباط معنی داری وجود نداشت.