نگریستن از وجه عدالتِ اجتماعی به شهر، شاید یکی از نگرش های نادر و بنیادین محسوب شود علی الخصوص در جغرافیا و برنامه ریزیِ شهری که در بلند مدت نادیده گرفته می شود. عدم توانایی در پاسخگویی به نیاز شهروندان، نقطه ی آغازین برای پیدایش نابرابری های مختلف می باشد. فقدان، نادیده گرفتن و عدمِ بررسیِ مفاهیم برنامه ریزیِ شهری در چارچوب و از منظرِ عدالت اجتماعی منجر به ایجاد نابرابری و استثمارشدنِ برخی مناطق توسطِ مناطقِ دیگر می شود، با توجه به این نکته که در ساختِ آن ها تمامی اقشار و مناطق از طُرُق مختلف نقش داشته اما در عمل استفاده و بهره برداری از آن تنها برای قشرِ خاصی مقدور است. با توجه به بنیادی، تجربی و کاربردی بودنِ این پژوهش، برای جمع آوری اطلاعات در راستای چارچوب و مبانی نظری از روش کتابخانه ای - اسنادی و مطالعاتِ میدانی استفاده گردیده است. روش اسنادی با استفاده ازکتاب ها ،گزارش ها، نشریات و مقالات در جهت تدوین مبانی نظری و پیشینه ی تحقیق صورت گرفته است. بخش اصلی داده ها از طریق مطالعه میدانی و آمارهای رسمیِ استخراج شده از سازمان های دولتی بدست آمده و مطالعاتِ میدانی پس از تدوین پرسش نامه تحقق یافته است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی، از نظر روش گردآوری داده ها، توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. یافته های حاصل از این پژوهش نشان می دهد، کاربرانِ پارک ائل گلی و فرودگاه تبریز را، خانواده هایی عمدتا از طبقه ی اقتصادی و اجتماعی پردرآمد و متوسطِ شهری تشکیل می دهند که میانگین حدود ??? این افراد، ??-??سال سن دارند. باتوجه به این که نابرابری ها یی فضایی موجود در شهر تبریز، عمدتا متاثر از نگرش های کلاسیکِ برنامه ریزی و مدیریتِ شهری از جمله رویکرد تکنوکراسی است به همین دلیل در فرایند و روند کنونیِ برنامه ریزی و مدیریت شهریِ ایران از جمله کلان شهر تبریز، عدالتِ اجتماعی، جایگاه کم رنگی دارد.