هدف علم برنامه ریزی و شهرسازی تنها در احداث چند ساختمان بزرگ یا چندین شبکه معابر و تامین درمانگاه و مدرسه خلاصه نمی شود، آنچه که مهمترین و اصلی ترین نقش و هدف شهرسازی را بیان می نماید تعیین تراکم های منطقی، اعمال ضوابط و معیارهای شهرسازی در راستای ارتقاء کیفیت حیات امروز شهر و تداوم حیات نسل آینده نیز می باشد. به همین دلیل داشتن مبنایی برای تعیین میزان سرانه ها، تراکم های مسکونی و غیر مسکونی براساس ضوابط و معیارها امری ضروری به نظر میرسد. در این تحقیق الگوی کنونی منطقه 22 شهر تهران با هدف میزان انطباق این منطقه با استاندارد های شهرسازی می باشد و راهکارهایی جهت بهبود فیزیکی و دستیابی به توسعه مطلوب ارائه شده است. روش تحقیق مبتنی بر رویکرد توصیفی- تحلیلی می باشد و برای تدوین چارچوب نظری تحقیق و مروری بر تحقیقات پیشین از روش کتابخانه ای (اسنادی) بهره گرفته شده و نتایج با استفاده از تکنیک سوات تحلیل گردیده است . یافته های تحقیق بیانگر این است که منطقه 22 در حال حاضر با معیارها و استانداردهای شهرسازی فاصله چندانی ندارد و اگر با شرایط کنونی پیش رود، می تواند به یکی از مناطق مناسب شهری در غرب تهران تبدیل گردد. اما از طرفی با توجه به تهدیدات پیش رو، ممکن است به یکی از مناطق معضل دار شهر تهران تبدیل شود. وجود این تهدیدات و عدم مقابله با آنها باعث می شود منطقه نتواند از فرصت های پیش رو و قابلیت های بالقوه خود به خوبی استفاده کند ، بنابراین برای ایجاد الگوی ارتقاء یافته و توسعه مطلوب منطقه ، استراتژی محافظه کارانه ، مبتنی بر هدایت سرمایه گذاری بخشهای دولتی و خصوصی در منطقه 22 امری حیاتی به نظر می رسد تا این منطقه بتواند در آینده عملکردی متفاوت از سایر مناطق داشته باشد.