پیشینه و هدف: کاهش ظرفیت عملکردی و تحمل عضلات تنه ، در افرادی که سابقه کمردرد داشته اند، همواره به عنوان یکی از عوامل مهمی که منجر به تکرار دوره های کمردرد مجدد و مزمن شدن آن می شود مطرح است. یکی ازروش های بالینی قابل اجرا در مراکز درمانی، برای تست تحمل عضلات تنه، تست های تحملی ایزومتریک هستند. هدف این تحقیق بررسی ارتباط تست های بالینی تحملی عضلات تنه با میزان خستگی و سطح مقطع/ضخامت این عضلات، در افراد سالم و مبتلا به کمردردمزمن غیر اختصاصی بوده است. روش انجام کار: 20زن مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی و 20 زن سالم در این مطالعه شرکت داشتند. از افراد خواسته می شد که پنج تست های بالینی تحملی prone isometric chest raise ، prone double straight-leg raise ، sorensen ، supine isometric chest raise ، supine double straight-leg raise را انجام دهند. ترتیب انجام تست ها به صورت تصادفی بود. ضخامت/سطح مقطع عضلات مولتی فیدوس، اینترنال و اکسترنال ابلیک، ترنسورس ابدومینوس و رکتوس ابدومینوس، توسط سونوگرافی و شیب منحنی فرکانس میانه این عضلات توسط الکترومیوگرافی به دنبال انجام تست ها اندازه گیری شد. یافته ها :. یافته های سونوگرافی نشان داد که بین ضخامت نرمال شده عضله رکتوس ابدومینوس، حین شروع تستsdslr و زمان نگه داشتن این تست، همبستگی ضعیفی وجود دارد. به دنبال انجام تست بالینی تحملی scr در گروه سالم، بین مقادیر الکترومیوگرافی خستگی عضلات ترنسورس ابدومینوس/ اینترنال ابلیک با زمان نگه داشتن این تست ارتباط معناداری دیده شد. همچنین به دنبال انجام تستito و sorensen ، ارتباط معناداری بین مقادیر الکترومیوگرافی خستگی عضلات مولتی فیدوس با زمان نگه داشتن این تست ها مشاهده گردید. از میان دو تستی که تحمل عضلات شکمی را بررسی می کنند، حساسیت تغییر ضخامت وخستگی عضلات شکمی به کمردرد، به دنبال انجام تست sdslr ، بیشتر بود. همچنین نتایج حساسیت تست های بالینی تحملی به کمردرد و حساسیت خستگی عضلات خلف تنه به دنبال انجام تست های بالینی تحملی، نشان داد از بین سه تستی که تحمل عضلات خلف کمر را بررسی می کنند، تست ito حساسیت بالاتری برای تشخیص کمردرد دارد. نتیجه: با توجه به نتایج تحقیق، برای ارزیابی تحمل هر یک از عضلات ذکر شده می توان از تست مربوطه استفاده کرد.