خاک¬ورزی از طریق ایجاد تغییر در خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک، به بهبود کیفیت خاک و کاهش فرسایش¬پذیری کمک می¬کند و در نتیجه منجر به پایداری کشاورزی می¬شود. از این¬رو، مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر عملیات خاک¬ورزی در توالی¬های زمانی مختلف بر برخی خصوصیات کیفی خاک و فرسایش¬پذیری خاک سطحی (عمق 25-0 سانتی¬متری) در قالب طرح کاملا تصادفی انجام گردید. این مطالعه با سه تیمار خاک¬ورزی مرسوم، کم¬خاک¬ورزی و بی¬خاک¬ورزی در برخی اراضی زراعی دشت آق-قلا با بافت رسی و لومی رسی انجام شد. برای مقایسه تیمارها از آنالیز واریانس (آزمون دانکن) با استفاده از نرم¬افزار spss v.20 استفاده گردید. نتایج حاصل نشان داد با گذشت شش سال، سیستم¬های خاک¬ورزی حفاظتی به¬طور معنی¬داری منجر به افزایش کربن آلی، کل ماده آلی و ترسیب کربن خاک در سطح یک درصد شدند. وزن مخصوص ظاهری خاک تنها در تیمار خاک¬ورزی مرسوم افزایش معنی¬داری (87/9 درصد) را در سطح یک درصد نشان داده است. بیش¬ترین میزان میانگین وزنی قطر خاکدانه¬ها در سیستم¬های کم¬خاک¬ورزی و بی¬خاک¬ورزی (به¬¬ترتیب 15/0 و 13/0 میلی¬متر) در مقایسه با سیستم خاک¬ورزی مرسوم (10/0 میلی¬متر) مشاهده شد. هم¬چنین بیش¬ترین میزان نسبت رس و نسبت رس اصلاح شده به¬ترتیب 52/1 و 38/1 درصد در تیمار بی¬خاک¬ورزی و کم¬ترین میزان این پارامترها در تیمار کم¬خاک¬ورزی (به¬ترتیب 86/0 و 81/0 درصد) مشاهده شد.