یکی از عواملی که در اشاعه فرهنگ در سطح جامعه بسیار می تواند موثر باشد، مقوله هنر است. هنر به عنوان برترین وسیله بیان، منتقل کننده احساس، فکر، ارزش ها و اعتقادات در یک فرهنگ و ما بین فرهنگ ها کاربرد یافته است و حتی می تواند عصاره اندیشه و نمود فرهنگی یک ملت باشد. هنر ذاتی و برخاسته از فطرت بشر است. اگرچه ممکن است اشکال و سبک های هنر بسیار متفاوت باشند ولی از زمان بدوی ترین جوامع بشری، ظاهراً جامعه ای نیست که شکلی از هنر در آن یافت نشود.وانگهی، در تاریخ هر دو تمدن شرق وغرب، سابقه هنر، صرف نظر از نوع آن، به آغاز ظهورآن تمدن می رسد و اغلب با مبادی اساطیری اقوام پیوند دارد. از آن جا که هر آفرینشی در پی خلق یک اندیشه و به منظور خاصی صورت می گیرد و این اندیشه، خود مستلزم شناخت جامعی است که تنها از راه جستجو و تحقیق به دست می آید.هنر ( و معماری به عنوان مادر هنرها ) نیز به نوبه خود از آن قاعده مستثنی نمی باشد.بدین منظور و به منظور دستیابی به اندیشه و مبانی نظری طراحی، محور اصلی این پژوهش بر بررسی هنرهای سنتی و بومی و ساختار فرهنگی جامعه و شناخت مفاهیم آن بنا گذاشته شده است. ساختار فضایی یک جامعه، مکانی است که تجربه روزانه مردم در آن شکل می گیرد، بنابراین معماری به عنوان هنری که در شکل دهی به ساختار فضایی محیط نقش اساسی دارد، حائز اهمیت می شود.مردم در سطح وسیع تری نسبت به دیگر زمینه ها، روزانه، خودآگاه یا ناخودآگاه با معماری ارتباط برقرار می کنند و از آن تاثیر می پذیرند، بنابراین رسالت معماری خوب این است که به گونه ای مناسب اثرگذار باشد.توجه به اثر گذاری معماری به عنوان هنری که در سطحی وسیع، همه افراد با آن در ارتباط هستند، مبنای انتخاب موضوع این پژوهش می باشد و محور اصلی طرح، بهره گیری از مفاهیم موجود در لایه های رفتاری مردم می باشد. با توجه به تعاریف و توضیحاتی که آورده شد، حال این سوال مطرح می شود که جایگاه هنر در جامعه امروز ما کجاست؟ زمانی که از هنر به عنوان نمود تمدن و فرهنگ یک قوم و سرزمین یاد می شود، ما چقدر توانسته ایم ارتباط میان مردم و هنر را زنده نگاه داریم؟ حلقه مفقوده ارتباط میان انسان ها، فارغ از رنگ و نژاد و قوم را کجا می توان جستجو کرد؟ آیا زمان آن فرا نرسیده که با نگاهی عمیق به هنر بومی و سنتی خویش، تلاش کنیم فرهنگ و سنت فراموش شده نسل دیروز را برای نسل امروز احیا کنیم؟