نوستالژی را می توان یک احساس درونی تلخ و شیرین نسبت به گذشته یا دلتنگی شدید که ناشی از دوری طولانی از زادگاه است، تعریف کرد.حالتی است روانی که به صورت ناخودآگاه در فرد ظاهر و تبدیل به یک اندیشه می شود. در ادبیات این احساس برای شاعر یا نویسنده ای رخ می دهد که به دنبال اوضاع اجتماعی – سیاسی نامطلوب یا انگیزش های شخصی دچار دلزدگی از شرایط کنونی شده و آرزوی بازگشت به گذشته را می نماید و اشعار و مطالب خود را حسرت آمیز و درد آلود به قلم می کشد.این دقیقه یکی از جان مایه های شعر انقلاب اسلامی به حساب می آید.چرا که رجعت به سنت و اصالت یکی از پیام های انقلاب بوده است.بنابراین شاعران این بازگشت را در هیأت واگویه های دردمندانه ی غم غربت یا همان نوستالژی باز نمودند. اینک پژوهش حاضر با ارائه ی مفهوم نوستالژی به بررسی وجوه این حس در اشعار قیصرامین پور، مهرداد اوستا، محمد خلیل جمالی، محمدرضا عبدالملکیان ، محمد کاظم کاظمی، علی معلم و سلمان هراتی پرداخته است.این تحقیق قیصر امین پور را در بازگشت به کودکی، محمد رضا عبدالملکیان را در بازگشت به روستا ، سلمان هراتی را در بازگشت به جبهه و محمد کاظم کاظمی را در بیان غم غربت برتر معرفی کرده است. کلید واژگان:نوستالژی،یادکرد گذشته ،شعر انقلاب،تئوری های نوین