امروزه توسعه پایدار بعنوان رهیافت غالب توسعه به صورت ویژه مورد توجه قرار گرفته است .از سویی توسعه پایدار وابستگی اساسی به اقتصاد کشاورزی دارد و این امر در بستر مکانهای روستایی قابل شکوفایی است.بنابراین می توان گفت برای حصول به این رهیافت باید روستاها را هدف قرار داد.در این پژوهش تلاش شده است ابتدا روستاهای منطقه سیستان که شامل 845 آبادی هستند از 25 عامل خدماتی نظیر آموزش-بهداشت،آب و برق و راهها و غیره و تقسیم بر 5 سطح مورد ارزیابی قرار گیرند.پس از جمع آوری داده ها با استفاده از نرم افزارهای مختلف مانندexpert choice و spssو استفاده از تکنیک های شاخص گاتمن وahp به تعیین سطح توسعه یافتگی هر کدام از مناطق در سطح دهستان پرداخته شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که تنها 1% از این روستاها مشمول کسب سطح یک از 5 سطح اصلی شده اند و 67% کل روستاها در رتبه سوم قرار گرفته اند .این تقسیم بندی در سطح شهرستان از دو دیدگاه اجتماعی –اقتصادی واداری –سیاسی بررسی شده اند که از نظر اقتصاد کشاورزی شهرستان هیرمند به علت وسعت و برخورداری از آب های سطحی رتبه اول را کسب نموده و بخش مرکزی زابل (بنجار) از بعد اداری(خدماتی)-سیاسی رتبه اول را کسب نموده و شهرستان نیمروز از هر دو نظر در رتبه پنجم قرار گرفت.