اکسیژن محلول، عمدتا به منظور جلوگیری از خوردگی و کاهش خسارات ناشی از آن می بایست از محیط حذف گردد. روش های متنوعی برای این منظور در صنایع مختلف به کار گرفته شده است که هر کدام معایب و مزایای خاص خود را دارند. روش زیستی که اخیراً مورد توجه قرار گرفته است، از اکسیداسیون گلوکز به عنوان ماده ای بیولوژیکی توسط اکسیژن مولکولی در حضور آنزیم به عنوان بیوکاتالیست بهره می گیرد. آنزیم ها مولکول های پروتئینی هستند که بر روی مواد منحصر به فرد عمل می کنند و در شرایط آسان عملیاتی واکنش را کاتالیز می کنند. هدف این پایان نامه، بررسی حذف اکسیژن محلول توسط بیوکاتالیست هایی با پایداری بالا است که امکان استفاده از آنها در راکتورها با هدف جلوگیری از خوردگی، وجود دارد. برای این منظور آنزیم گلوکز اکسیداز بر روی منگنز دی اکسید نانو ذره جذب سطحی شد و محلول حاصل در داخل سدیم آلژینات قرار گرفت. محلول بدست آمده با قرار گرفتن در داخل کلسیم کلرید به صورت قطره به قطره، به گرانول هایی برای استفاده در انواع راکتور ها تبدیل شد. شرایط بهینه عملکرد بیوکاتالیست های حاصل در راکتور همزن دار بررسی شد که دما و غلظت گلوکز و ph بهینه به ترتیب ℃30 ،mm 80 و 83/6 بدست آمدند. از شبکه های عصبی برای مدلسازی داده های بدست آمده استفاده شد که نتایج حاصل از آن با نتایج بدست آمده از آزمایشات مطابقت نزدیکی داشت. حذف اکسیژن در راکتور بستر پر شده نیز بررسی شد. سرعت حذف اکسیژن محلول با افزایش دبی ابتدا افزایش می یابد و سپس سیر نزولی به خود گرفته و کاهش می یابد. با تزریق پالسی شناساگر، توزیع زمان ماند راکتور بستر پر شده بدست آمد که نشان دهنده شباهت رفتار راکتور بستر پر شده به راکتور پلاگ می باشد