زمینه و هدف : تاثیر برنامه های متفاوت کاهش وزن بر خستگی عضلانی کشتی گیران آزاد کار بررسی نشده است. هدف از این پژوهش بررسی اثر دو سطح متفاوت کاهش وزن بر تغییرات شیب میانه فرکانسی عضلات منتخب اندام تحتانی حین اجرای پروتکل خستگی وینگیت در کشتی گیران آزاد کار بود. مواد و روش ها : تعداد 27 نفر از کشتی گیران آزادکار (میانگین قد 43/6±55/170 سانتی متر، جرم 70/7±91/69کیلو گرم،سن09/2±55/20سال)جهت شرکت در پژوهش انتخاب شدند و در سه گروه، به ترتیب، گروه کنترل، گروه تجربی5/2(به میزان 3-2 درصداز وزنبدن) وگروه تجربی5/3(به میزان 4-3 درصد از وزنبدن)تقسیم شدند. فعالیت الکتریکی سطحی عضلات اندام تحتانی (عضلات پهن داخلی و خارجی، دو سررانی، سر داخلی دوقلو، نعلی و ساقی قدامی) حین اجرای پروتکل خستگی 30 ثانیه ای وینگیت پایی، قبل و بعد از کاهش وزن ثبتشد. شیب میانه فرکانس عضلات منتخب از فرکانس سیگنال ها به عنوان شاخص خستگی عضلانی محاسبه شد. فرضیاتبا استفاده از روش آماری کروسکال والیسو آزمون من ویتنی بررسی شدند(05/0 =?). یافته ها : نتایج کاهش معناداری در شیب میانه فرکانس عضله پهن داخلی (002/0=p ) و پهنخارجی (002/0p<) بین گروه کنترل و گروه تجربی5/2نشان داد، همچنینکاهش معناداری در شیب میانه فرکانس عضله پهن داخلی (008/0=p ) و پهن خارجی (006/0p = ) بین گروه کنترل با گروه تجربی5/3نشان داد. همچنین کاهش معناداری در شیب میانه فرکانس عضله پهن داخلی (040/0=p ) بین گروه های تجربی مشاهده شد. شیب میانه فرکانس برای عضله دوقلو بین گروه های تجربی نیز کاهش معناداری را نشان داد (014/0p =). نتیجه گیری : براساس نتایج به دست آمده، کاهش وزن به مقدار 4-2 درصد از وزن بدن می تواند سبب خستگی در عضلات پهن داخلی، پهن خارجی و دوقلو شود. بنابراین، پیشنهاد می شود که کشتی گیران و مربیان در طول فصل تمرینات توجه بیشتری به تقویت این گروه از عضلات داشته باشند.