با ظهور اسلام و نزول قرآن، علم تفسیر به عرص? علوم اسلامی گام نهاد و با پیدایش فرق? تصوّف، تفسیر و تأویل عرفانی مجال بروز یافت. میبدی و قشیری از مفسّران بزرگ قرآن کریم هستند که با تأویل عرفانی آیات قرآن، خدمت شایان توجّهی به علم تفسیر و عرفان نموده اند. در این پژوهش پس از بحث مختصری پیرامون تأویل، تفسیر، زندگی و آثار این دو مفسّر، به بررسی مباحث زبان شناسی، ویژگیهای زبان عرفانی، نماد، نشانه شناسی و هرمنوتیک پرداخته شده است. در این تحقیق، تأویلات قرآنی در کشف الاسرار و عده الابرار و لطائف الاشارات قشیری مورد بررسی قرار گرفته و آیاتی که دارای نقاط اشتراک تأویلی هستند در آن مشخّص شده است. سپس بن مایه های تأویلی مشترک ذیل هر آیه بیان شده است. حاصل تطبیق این دو اثر گرانقدر تفسیری، اثبات اقتباس میبدی از تأویلات عرفانی قشیری در لطائف الاشارات است. این تحقیق نشان می دهد که میبدی و قشیری در تأویلات قرآنی آثار خود دارای مشرب یکسانی هستند، تا آنجا که در پاره¬ای موارد، تأویلات دو اثر کاملاً به یکدیگر شباهت دارند. اکثر تأویلات مشترک در دو اثر مذکور شامل تأویلات ذوقی و تأویلات تطبیقی است.