پژوهش پیش رو به بررسی استعاره های زمان و استعاره های جهتی از دیدگاه زبان شناسی شناختی و نظریه معاصرِ استعاره در کتاب آسمانی قرآن کریم می پردازد. زمان را به وسیله مکان، شی، دوری و نزدیکی و جان بخشی می توان مفهوم سازی کرد و در قالب های متفاوت شیئی مورد بررسی قرار داد. زمان دارای قابلیت های متفاوتی از جمله حرکت کردن رفتن و آمدن است و این امر در آیاتی که سخن از آمدن روز قیامت دارد نمود یافته است. بر طبق آیات قرآن کریم انسان گاه نسبت به زمان ثابت است و گاه در حال حرکت است که این امر قابلیت های استعاره زمان را هرچه بیشتر آشکار می سازد. همچنین به بررسی جهت در قرآن کریم پرداخته ایم و با ارائه داده هایی از آیات قرآن مجید نشان دهیم که در قرآن کریم جهت به صورت های مختلف و با کلمات متفاوت بیان شده است و دارای بازنمودهای زبانی است که در زبان روزمره ما فارسی زبانان در ضرب المثل ها و نیز در زبان های دیگر نمود پیدا کرده است که در این جستار در حد امکان به این ضرب المثل ها و بازنمودهای زبانی اشاره کرده ایم. در این پژوهش نشان می دهیم که مفاهیم استعاری همجون قدرت و تسلط داشتن، توانایی، در اوج بودن و در پستی بودن می توانند با مفاهیم جهتی بیان شوند. و باز نمود زبانی این استعاره ها را در زبان گفتار و ضرب المثل های فرهنگ های متفاوت مشاهده نمود و علم هرمنوتیک در تبیین تفسیر صحیح از آیات و درک بهتر می تواند راه گشا باشد.