هدف: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی شـناخت¬درمـانگری گـروهی با و بدون استفاده از حکایت¬های مثنوی بر بهبود ابعاد سلامت روان¬شناختی زنان دارای تعارض زناشویی انجام شد. روش: بنابراین 25 نفراز زنانی که در پرسشنامه تعارض زناشویی در نمره کل، نمره¬ای بیش از 5/102کسب کرده بودند و واجد معیارهای ورود – خروج بودند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه شناخت درمانگری با استفاده از حکایت¬های مثنوی و شناخت¬درمانگری بدون استفاده از حکایت¬های مثنوی جایگزین شدند.کلیه شرکت¬کنندگان قبل و بعد هر مداخله (12 جلسه) به کلیه گویه¬های پرسشنامه¬های تعارض زناشویی، سلامت عمومی، استرس ادراک شده و فرم کوتاه زمـینه¬یابی سـلامت پاسخ دادند و اطلاعـات جمعـیت¬ شناختی¬شان را تکمیل کردند. یافته¬ها: تحلیل داده¬ها با استفاده از ویرایش بیستم نرم افزار آماری spss و با کاربرد آزمون تحلیل واریانس با اندازه¬گیری مکرر نشان داد هر دو مداخله به تفکیک در کاهش تعارض زناشویی، کاهش استرس ادراک شده، افزایش سلامت عمومی و افزایش کیفیت زندگی موثر بودند (p<0/05). همچنیـن نتایج تحلیـل کواریانس برای مقایسـه بین گروهی بیـانگر این نکته بود که شـناخـت¬درمـانگری گـروهی با استفاده از حکایت¬های مثنوی در مقایسه با شـناخت¬درمـانگری گـروهی بدوناستفاده از این حکایت¬ها؛ به طور معنادار در کاهش تعارض زناشویی، کاهش استرس ادراک شده، بهبود سلامت عمومی و افزایش کیفیت زندگی موثر بوده است (p<0/05 ). نتیجه:نتیجه گیری کلی آن است که افزودن حکایت¬های مثنوی به مداخله شناختی-رفتاری به ارتقاء مولفه¬های سلامت روانی- اجتماعی منتهی می¬شوند؛ به این دلیل که این حکایت¬ها باعث درونی¬سازی مهارت¬های یادگیری شده بواسطه این مداخله و ذخیره آنها به مدت طولانی¬تر و عمیق¬تر در حافظه بلندمدت می¬شوند. واژگان کلیدی: شناخت¬درمانگری گروهی، تعارض زناشویی، حکایت¬های مثنوی، سـلامت روان¬شناختی